اشك ريزان

او مي رود

او با يار مي رود

به سوي دلدار مي رود

كوله بارش غم كهنه

زخم جانش مثل هميشه تازه

او مي رود

با كوله باري از خستگي

با كوله بار آزاده گي

او مي رود

تا داستان زندگي خويش را پيوند دهد

او مي رود به سوي بلا

به سوي دشت كربلا

به كاظمين

به سامراء

به نجف

به شهر علي (ع)

به شهرهاي غمزده

او مي رود

به سوي بلا

به سوي دشت كربلا

او مي رود به نينوا

به اميد گوشه چشمي

به اميد يافتن

به اميد رسيدن به آرزوهاي دست نيافتني

او مي رود تا مرهمي

برزخمهاي كهنه اش

از طبيب خويش بگيرد

او مي رود

و ما به انتظار رفتن او

چشم دوخته ايم

چشم با اشك دوخته ايم

چاوش نوحه سر مي دهد

و او راهي مي شود

و ما اشك ريزان به جا مي مانيم

نواي نوحه در غروب آنروز هنوز مي آيد

و ما هنوز اشك مي ريزيم